در طراحی خطوط لوله دریایی، مانند هر سازه جدار نازک دیگر، موضوع پایداری نقش عمدهای ایفا میکند. به طورکلی در خطوط لوله دریایی دو نوع ناپایداری سازهای، به صورت کمانش کلی و کمانش موضعی (خرابی) ممکن است اتفاق بیفتد. اما موضوع ناپایداری موضعی در لولهای که در آب عمیق کار گذارده میشود، با دیگر خطوط لوله تفاوت دارد. این تفاوت از آنجا ناشی میشود که بواسطه قرار گرفتن لوله تحت فشار بسیار زیاد (فشار هیدرواستاتیکی آب)، ناپایداری موضعی قابلیت انتشار در طول لوله پیدا میکند.
در پژوهش حاضر نخست مختصری به پدیده مزبور، که به نام انتشار خرابی شناخته میشود، و دلایل وقوع آن در خطوط لوله دریایی پرداخته میشود. سپس مدلسازی عناصرمحدود دوبعدی و سهبعدی آن شرح داده شده و برای چند نمونه مدل، نتایج به دست آمده با نتایج آزمایشگاهی مقایسه میشود. روشهای مدلسازی ارائه شده به سهولت قابل کاربرد بوده و نتایج به دست آمده برای هر دو حالت دو بعدی و سه بعدی، تطابق مطلوبی با نتایج آزمایشگاهی نشان میدهند. یافتن حداقل ناکاملی مورد نیاز برای گذر از نقاط دوشاخگی، به کارگیری مشخصات هندسی اسمی لوله و استفاده از رابطه تنش-کرنش Ramberg-Osgood اصلاح شده جهت توصیف رفتار مصالح، خصوصیات اصلی روش سهبعدی پیشنهاد شده در تحقیق حاضر میباشند. روش مذکور در مقایسه با تحلیل عددی قبلی که در سال 2002 توسط Toscano و همکارانش انجام شده است، نتایج بهتری به دست میدهد.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |